บทที่ 2

ฉันกลับมาที่บ้านเช่าหลังเล็ก ที่ทั้งแคบและอับแสง

พบว่าในโทรศัพท์มีข้อความและสายที่ไม่ได้รับถึงหลายสาย

มีสองสายมาจากหัวหน้าชั้นตอนอยู่มัธยมปลาย ส่วนอีกสายเป็นของเจ้าจันทร์

เจ้าจันทร์คือลูกพี่ลูกน้องของฉันกับพี่ลัดฟ้า แต่หล่อนมักจะเรียกพี่ลัดฟ้าด้วยเสียงหวานๆ เสมอ และเรียกฉันว่าพี่สาว

คนไม่รู้ ยังหลงคิดว่าพวกเขาเป็นพี่น้องพ่อแม่เดียวกันด้วยซ้ำไป

เธอเขยิบปากรู้สึกฝืนๆเล็กน้อย พลางเริ่มเลื่อนดูโทรศัพท์

พบว่าพวกเธอโทรมาด้วยเรื่องเดียวกัน

งานเลี้ยงรุ่น

จู่ๆ ฉันก็เกิดคลื่นไส้ขึ้นมา ยังไม่ทันตอบกลับพวกเขา ก็ต้องวิ่งไปอ้วกในห้องน้ำก่อนแล้ว

แต่เมื่อวานฉันยังไม่ได้กินอะไรทั้งวัน เลยไม่มีอะไรให้อ้วกออกมา

แต่ถึงจะเป็นแบบนั้น ฉันก็ยังไม่อาจกดความรู้สึกคลื่นไส้ไว้ได้

จนกระทั่งฉันอ้วกออกมาเป็นเลือด ถึงได้ทรุดตัวนั่งซึมอยู่ข้างชักโครก

พิธีจบการศึกษามัธยมปลายในหน้าร้อนอันแสนอบอ้าวปีนั้น เป็นฝันร้ายที่เธอไม่อยากคิดถึงที่สุดในชีวิตนี้แล้ว

ตอนนี้เธอรู้สึกว่าร่างกายตัวเองเริ่มผิดปกติไปจากเดิม ขอแค่คิดถึงเรื่องเกิดขึ้นตอนมัธยมปลาย มันก็ทำให้ฉันอ้วกจนตัวสั่น

หลังพักมาครู่หนึ่ง ฉันถึงค่อยๆ สงบสติอารมณ์ได้

ฉันเดินกลับมาที่โซฟา หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากะจะปฏิเสธ

แต่หลังหางตาเหลือบไปเห็นผลตรวจบนโต๊ะแล้ว ฉันก็ต้องนิ่งไปอีกครั้ง

ตอนอายุ 18 พี่ชายไล่ฉันออกจากบ้านอย่างไร้เยื่อใย

เรื่องคิดอยากเจอเขาสักครั้งนั้นถือว่าเป็นความหวังอันฟุ่มเฟย

พี่ชายรักเจ้าจันทรดั่งไข่ในหินขนาดนั้น จะต้องไปงานเลี้ยงรุ่นกับหล่อนแน่นอน

พี่ชายไม่ให้ฉันกลับบ้านเขา นี่จึงเป็นทางเดียวที่ฉันจะได้เจอเขา

ฉันเลยดึงความกล้า อดกลั้นความรู้สึกไม่สบายเอาไว้ แล้วถามเวลาและสถานที่จากหัวหน้าชั้น

จากนั้นก็หยิบผลตรวจมาใส่ซองเอกสาร ฉันกะจะเอาไปให้พี่ชายดู เขาจะได้สบายใจเสียที